U pažljivo komponovanom zborniku radova s konferencije Neko je rekao feminizam? Feministička teorija u Srbiji danas, urednice Adriana Zaharijević i Katarina Lončarević, iznele su pred čitateljke i čitaoce jedan nesvakidašnji pregled aktuelnih feminističkih – i feminizmom inspirisanih – istraživanja u Srbiji. Nesvakidašnji, s obzirom na to da je sama organizacija skupa, koja je počivala na otvorenom konferencijskom pozivu i što demokratičnijem usvajanju predloženih tema, omogućila realizaciju raznovrsnog, živog i nestandardno obimnog naučnog skupa. Konferencija je predstavljala prvorazredni događaj u akademskoj zajednici posvećenoj feminističkim istraživanjima, prevashodno zato što je okupila istraživačke grupe, kao i autorke i autore, koji se do sada u ovakvom kontekstu nisu sreli na jednom mestu.
Naziv zbornika, Feministička teorija je za sve, ne poklapa se sa nazivom konferencije, ali je proistekao iz izlaganja i diskusija tokom konferencije. Taj naziv nije samo posledica neprekinutog promišljanja nad ostvarenim rezultatima, već i kolegijalni i politički gest urednica kojim ohrabruju autorke i autorke koji istražuju u ovom polju, kako sadašnje tako i one buduće. Autori i autorke zbornika, naime, dolaze iz različitih naučnih disciplina, a feministička teorija, i uopšte teorija, samo je nekima od njih primarna vokacija. Određen broj autorki i autora upoznat je s feminističkom teorijom nesistematski, ali ju je zato produktivno, angažovano i argumentovano primenio na svoje osnovno polje rada. U zborniku Feministička teorija je za sve demonstrira se da je reč o jednoj od najvitalnijih metodoloških paradigmi u humanističkim i društvenim naukama u Srbiji danas. Odnosno, zbornik još jednom čini očiglednim ono što je feministička epistemologija već utvrdila: da su metodologije naučnih disciplina i granice istraživačkih polja često nastajale na rodno tendencioznim i mizoginim pretpostavkama, zbog čega je feminističko preispitivanje (starog) i proizvođenje (novog) znanja dalekosežan poduhvat koji će još dugo biti vitalan kako na lokalnom tako i na globalnom planu.
Isti politički i feministički gest urednica čita se i iz kompozicije zbornika, tačnije samog njegovog početka. Za uvodno poglavlje zbornika postavljen je odeljak pod nazivom „Polazišta“, koji sadrži radove iz sfere primenjene feminističke teorije: „Feministička istraživanja i čitanja književnosti“ Jelene Milinković, „Ženska i rodna istorija i feministička teorija: pretpostavke za bavljenje istorijom feminizma u Srbiji (Jugoslaviji) do II svetskog rata“ Ane Stolić i „Feministička pedagogija i studije književnosti“ Ane Kolarić. Tek potom kao drugo poglavlje dolaze „Dileme“, u kojima su radovi opštijeg teorijskog tipa, uključujući i radove urednica zbornika: „Čemu (još) feministička filozofija?“ Katarine Lončarević, „Feminizam ’u’ kulturi“ Ive Nenić i „Da li je teorija teška? Misliti sa Džudit Batler“ Adriane Zaharijević. Urednice zbornika su na taj način ostvarile principe koji su u osnovi (svake) feminističke teorije: principe dehijerarhizacije i kontekstualne osetljivosti.
Zbornik je podeljen na osam poglavlja i pored pomenuta dva sadrži još i sledeća: „Čitanja i tragovi“, „Država i tržište“, „Reforma i/ili transformacija“, „Raskoli i savezništva“, „Izvan jezika?“, „Sada i ovde“. Svako poglavlje obuhvata između dva i četiri rada, a njihovim su naslovima urednice ne samo izvele i istakle metaznačenja koja radove objedinjuju, već u mnogim slučajevima poetski sugestivno uokvirile i usmerile čitanja konkretnih članaka. Feministička teorija, odnosno različite feminističke teorije i na feminizmu zasnovani pristupi, našli su primenu u interpretaciji kanonskih književnih i likovnih dela (Aleksandar Pavlović: „Rodno čitanje srpske epike: seksualno nasilje kao znak rađanja nacije“; Milan Radovanović: „Slika ’Kosovka devojka’ Uroša Predića i reprezentacija rodnih razlika“), kao i u ispravljanju posledica rodno isključivog modela pamćenja u istoriji umetnosti (Emilia Epštajn: „Tragom Vede Zagorac u Muzeju afričke umetnosti“). Oni su zatim primenjeni u proučavanjima državnih ekonomskih politika (Jelena Vidojević i Natalija Perišić: „Feministička dekonstrukcija i rekonstrukcija države blagostanja“, Marina Simić i Ivan Simić: „Država i materinstvo: (dis)kontinuiteti u politikama javne brige o deci u socijalističkoj Jugoslaviji i savremenoj Srbiji“, Tatjana Đurić Kuzmanović: „Feministička ekonomija u postsocijalističkoj Srbiji – metodološki i kontekstualni izazovi“), u proučavanju zakona i prava (Dragana Pejović: „Značaj rodne perspektive u pravnoj nauci“), u analizi marginalizovanih društvenih grupa (Ana Radojević: „Prostitucija kao rad i borba za radna prava prostitutki“) kao i onih koje to možda više nisu (Jelena Zorica Mršević i Svetlana Janković: „Uticaj feminističke teorije na učešće žena u oružanim snagama Srbije“), u definisanju muškog nasilja nad ženama (Tanja Ignjatović: „Uticaj (anti)feminizma na politike i prakse prema muškom nasilju protiv žena – globalna i lokalna perspektiva“), u analizi jezičke politike i identitetskih politika uopšte (Margareta Bašaragin: „Jezik kao političko sredstvo ne/diskriminatorne prakse: jedno shvatanje roda u nemačkom jeziku“; Smiljana Milinkov i Maja Sedlarević: „Upotreba maternjeg i rodno osetljivog jezika u profesijama“), kao i u polju studija građanstva i solidarnosti (Melanija Lojpur: „Uloga emocija u politikama identiteta“; Jelena Vasiljević: „(Nova) razmišljanja o solidarnosti: od etike zajedništva do političkog principa zajednice“, Zorana Antonijević: „Nekoliko nevidljivih saveznika: muškarci i feminizam u Srbiji“).
Jelena Vasiljević, autorka članka „(Nova) razmišljanja o solidarnosti: od etike zajedništva do političkog principa zajednice“, polazi od ubeđenja da svako teorijsko promišljanje solidarnosti, a posebno njegova pretpostavljena politička dimenzija, mora biti važno i za feminističku teoriju i feministički aktivizam. Moglo bi se reći da važi i obrnuto: feministička teorija je važna za teorijska promišljanja u svim drugim disciplinama. To pokazuju i radovi u zborniku, budući da se u njima koriste upravo interdisciplinarni i intersekcionalni pristupi.
Poslednje poglavlje, simbolički i doslovno, obraća se (novom) životu: u njemu čitamo analizu aktuelnih feminističkih obrada bajki u (crtanim) filmovima iz ugla antropološkinje Lade Stevanović, zatim analizu likova u savremenoj književnosti za decu koju sprovode Jelena Stefanović i Saša Glamočnik, te analizu samog življenja feminizma iz perspektive aktivistkinje i umetnice Biljane Kosmogine. To naglašeno sada i ovde, pored toga što je dato kroz doslednu naučnu analizu ženskih iskustava i feminističkih ohrabrivanja devojčica i žena u umetničkim formama, takođe predstavlja angažovani autorski i urednički gest – nagoveštaj nade u revolucionarnu promenu (rodnih) društvenih odnosa moći, kojoj svaka feministička teorija u krajnjoj konsekvenci treba da posluži.